پاراویروس B19
پاراویروس B19 به عنوان کوچکترین ویروس شناسایی شده است. این ویروس دارای ژنوم DNA تک رشته ای از خانواده پاراویریده با طول ژنومی 5000 تا 5500 جفت باز و قطر 21 تا 23 نانومتر می باشد. این ویروس برای اولین بار در سال 1974 شناسایی شد تاکنون سه نوع ژنوتایپ مختلف شناسایی شده است که نشان دهنده تغییر پذیری کم است. این ویروس پایداری بالایی در مقابل فاکتورهای محیطی و دترزژنت ها نشان می دهد. پاراویروس B19 به طور عمده در سلولهای هماتوپوئتیک تکثیر می شود.
اپیدمیولوژی
در کل دنیا عفونت پاراویروس B19 به طور غالب در بهار رخ می دهد. این عفونتها به صورت اپیدمیک در مهدکودک ها ، مدارس و بیمارستانها انتشار می یابند ودر اروپای مرکزی به صورت اندمیک گسترش می یابند. عفونت اولیه در همه گروههای سنی می تواند رخ دهد در حالی که موارد حاد اغلب در سنین 6 تا 15 سال رخ می دهد. میزان انتی بادی IgG ضد پاراویروس B19 با افزایش سن افزایش می یابد. برای مثال در المان در حدود 35% از سن 4 به 6 سال، 58% در سنین 10-15 ، 70% در سنین 25-29 سال و 79% در سنین 65-69 تا 79% افزایش می یابد. این ویروس به وسیله ترشحات، خون یا فراورده های خونی ویا از طریق جفت انتقال می یابد و زمان انکوباسیون آن 14 روز است.
علائم بالینی در کودکان
عفونت به وسیله پاراویروس B19 از سن 5 سالگی در کودکان ایجاد می شود و به سندرم slapped cheek یا اریترومای عفونی یا بیماری پنجم نیز شناخته می شود. در مراحل اولیه عفونت معمولا باعث سر درد، سرفه، خستگی وتب می شود که به دنبال آن راش پوستی ایجاد می شود. هنگامی که راش ایجاد می شود، عفونت بیشتر نمی شود . راشها با قرمزی شدید و تورم در گونه ها، پیشانی و اطراف گوش ها آغاز می شوند که به سمت بازوها، پاها و انتهای اندامها گسترش می یابد. راشها به شکل شبگه ای هستند و 5 تا 21 روز وجود دارند وتورم غدد لنفاوی و علائم شبه انفولانزا اغلب با راش همراه هستند وهمچنین ارتریت سیمتریکال به عنوان یکی از مشکلات در کودکان ممکن است رخ دهد افتراق 5 بیماری ممکن است به لحاظ بالینی از این بیماریها دشوار باشد که شامل ابله مرغی، روبلا، سرخک تب اسکارلت و داروهای القا کننده راش می باشند.
علائم بالینی در بالغین
در بالغین علائم شدیدتر است و عفونت ممکن است اریتروما و ارتریت را تحریک کند ( پلی اتروپاتی سیمتریکال حاد) که تشخیص ان از نظر بالینی از ارتریت روماتوئید مشکل است. علاوه بر این 17 تا 33 درصد التهاب عضلات قلب به دلیل پاراویروس B19 است. ازانجا که این ویروس می تواند در اریتروبلاستوزها تکثیر شود می تواند باعث ایجاد انمیای گدرا شود. بیمارانی ه تولید اریتروسیتها کاهش یافته مانند بیماران مبتلا به لوسمی یا انمی ممکن است از بیماری اپلازیس رنج ببرند. در بیماران دارای نقص ایمنی مشکلات شدیدتر است و ممکن است کشنده باشد.
عفونت در زنان باردار
عفونت با پاراویروس B19 خطر بزرگی برای زنان باردار است. انتقال از طریق جفت این ویروس می تواند منجر به اختلال در سیستم خونی جنینی منجر به انمی، هیپوکسی، و در موارد شدید منجر به هیدروپس فتالیس و مرگ جنین می شود. نزدیک 5% از عفونتهای مادری منجر به سقط خود بخودی در سه ماهه اول می شود. از سه ماهه دوم ویروس به پیش سازهای اریتروئیدی در کبد حمله می کند که منجر به اختلال در سنتز اریتروسیتها می شود. هیدروپس فتالیس در 3 تا 4 درصد ازعفونتها رخ می دهد که در 6 تا 8 هفته ای با بیشتر پس از عفونت مادر ایجاد می شود. سلولهای میوکاردی ممکن است الوده شوند که منجر به عدم رسایی قلب می شود که در علائم هیدروپس شدت مییابد در حدود 30 درصد ازموارد هدروپس فتالیس کشنده است.
تستهای تشخیصی
روش ازمایشگاهی عمده مورد استفاده در تشخیص عفونت پاراویروس B19 شناسایی DNA ویروسی به وسیله PCR و ازمونهای سرولوژیک شناساییی انتی بادی های اختصاصی است. روش سرولوژی روش شناسایی مستقیم را کامل می کند. و مشخصا در شناسایی عفونت پس از فاز وایرمی ارزشمند است. در عفونت حاد، انتی بادیهای IgM ضد پروتئین های VP1 و VP2 در اواخر فاز وایرمی، حدود ده روز پس از عفونت قابل شناسایی هستند(شکل 1).
در اواخر هفته سوم غلیه همان شاخصهای انتی ژنی انتی بادی از کلاس IgG تولید می شود . به طور عمده پس از بهببودی انتی بادی های IgM اغلب قابل شناسایی نیستند در حالیکه پاسخ IgG متفاوت است. معمولا تیتر IgG ضد اپی توپهای خطی VP2 کاهش می یابد. بنابراین پاسخ مثبت علیه VP2 دناتوره شده نشانگر عفونت تقریبا تازه است. تیتر انتی بادی علیه اپی توپهای فضایی VP2 ( virus-like particle, VLP) و VP1 باقی می ماند. افراد با نتیجه مثبت IgG علیه این انتی ژنها بدون توجه به تیتیر انتی بادی به عنوان افراد ایمن در نظر گرفته می شوند. در عفونت پایدار حذف کامل ویروس به تاخیر می افتد. ازنظر سرولوژی شناسایی انتی بادی های کلاس IgG علیه پروتئین 1 غیر ساختاری ( NS1) مثلا در بیماران با ارتریت فعال می تواند نشانگر عفونت پایدار باشد.
سنجشهای سرولوژیک
انتی بادی های ضد پاراویروس B19 به وسیله روش انزیم ایمونواسی مانند الایزا یا ایمونوبلات قابل شناسایی هستند. در روش الایزا از میکروپلایتهایی استفاده می شود که کف انها انتی ژنهای نوترکیب ساختاری بسیار اختصاصی VP2 کوت شده است. در مطالعه ای که بر روی 10 بیمار مشکوک به عفونت حاد پاراویروس B19 انجام شد روش الایزا سنجش مورد اطمینان وضعیت بیماری را امکان پذیر ساخت. در این مطالعه انتی بادی IgM در همه نمونه ها شناسایی شد. در حالیکه انتی بادی های IgG
در غلظت کم یافت شدند یا اصلا شناسایی نشدند. 10 روز پس از بررسی سرولوژیکی سروکانورژن IgG در سه نمونه مشاهده شد در حالیکه افزایش قابل توجهی در تیتر IgG در 7 نمونه دیگر مشاهده شد. (شکل 2) در پانل خون دهندگان IgG به روش الایزا در 68% از افراد مثبت شد. که با سطح عفونت شناخته شده در بالغین هم راستا است.
در برنامه های کنترل کیفی روش الایزا در 99% موارد IgG و در 98% موارد IgM را با صحت نشان داد .
روش الایزا می تواند به روش کاملا دستگاهی انجام شود و در اسکرینگ نمونه های زیاد بیماران بسیار مناسب است.
در روشهای ایمونوبلات خطی تشخیص مولتی پرامتریک عفونت با استفاده از اپی تپ های خطی و فضایی انجام می شود.
استریپ تست انتی پاراویروس 19 شرکت EUROLINE دارای چها ر نوع انتی ژن نوترکیب بسیار اختصاصی ( شکل 3) است:
انتی ژنهای خطی VP1 و VP2 و انتی ژنهای فضائی VLP و NS1. با این اسپکتروم کامل انتی ژنی ، انتی بادی های این پاراویروس (IgM ,IgG) به طور همزمان در مراحل مختلف عفونت شناسایی می شوند.
برنامه کنترل کیفی شرکت EUROLINE در 99% موارد با نتایج سرولوژیکی هدف یا ویژگیهای بالینی نمونه های بیمارهم راستا است. انکوباسیون دستگاهی و بررسی دیجیتال نتایج باعث افزایش رضایت از آنالیز می شود.
نگاه کلی
تشخیص سرولوژیکی برای پاراویروس B19 در زنان باردار و بیماران مبتلا به ارتریت غیر قابل اجتناب است. زنان باردار مواجه شده با پاراویروس B19 باید هرچه سریعتر به منظور تشخیص ایمنی انها و یا ابتلا به عفونت تازه که برای جنین خطرناک است بررسی شوند. اگر عفونت حاد پاراویروس B19 تشخیص داده شود جنین از نظر انمی مونیتور می شود و در صورت لزوم به وسیله تزریق داخل رحمی خون درمان صورت می گیرد.
